Op 7 december vieren we Nationale Vrijwilligersdag en dat betekent dat maar liefst de helft van de bevolking vandaag in het zonnetje wordt gezet. Uit gegevens van het CBS blijkt namelijk dat 49% van de Nederlanders zich minstens één keer per jaar inzet als vrijwilliger en die statistieken zijn al jaren hetzelfde. Een vrijwilliger besteedt gemiddeld 4,5 uur per week aan vrijwilligerswerk. Maar dat geldt niet voor Monique IJsendorn-van Vuuren en Jörgen IJsendorn uit Nijkerk. Met een fulltime baan én een dreumes thuis, zetten zij alles op alles om dierenvrienden uit de buurt te voorzien van voedsel voor hun huisdier, met hun eigen stichting: de Dierenvoedselbank. Deze twee helden verdienen een speldje! 

De Dierenvoedselbank? Bestaat dat?

Monique: ‘Die vraag krijg ik héél vaak. Jazeker! Ik heb ‘m zelf opgericht. Sinds 2015 is het officieel een stichting. Daarvoor deed ik het onofficieel. ‘Ik werk al zeker tien jaar als vrijwilliger. Eerst bij het Leger des Heils, daarna in het dierenasiel. Ik ben meer een dierenmens dan een mensenmens. Zo hielp ik mensen uit de buurt die zelf geen geld hadden om hun huisdier te verzorgen. Dan kun je denken: waarom doe je dat beest dan niet weg? Maar naar het asiel brengen is niet altijd een optie, want daar betaal je óók voor. Als je ineens in financiële nood raakt en je hond al twaalf jaar je beste maatje is, ga je die niet ineens wegdoen. Daarvoor zijn wij er.’

Wat doen jullie dan precies?

Jörgen: ‘Ik heb een hekel aan vieze handen, dus Monique runt voornamelijk de uitgiftedag. Dan komen mensen een pakket met dierenvoeding ophalen. Ook helpen er zes vrijwilligers mee. Ik zit voornamelijk achter de schermen en spring bij waar ik kan. Zo help ik met het opbouwen van zo’n uitgiftedag, assisteer ik bij inzamelingsacties of haal ik donaties op bij mensen thuis. Ik ben daarentegen weer een echt mensenmens.’

Wat maakt het werk wat jullie doen zo bijzonder?

Monique: ‘De dankbaarheid. Zó blij dat ze hun beest niet weg hoeven te doen. Omdat er bij gewone voedselbanken zelden dierenvoeding wordt verstrekt, kunnen ze bij ons terecht. Daarnaast werken we samen met dierenartsen die er speciaal zijn voor mensen met een laag inkomen. Voor hen is elke euro belangrijk.’ 

Kunnen jullie niet samenwerken met een voedselbank? 

Monique: ‘Dat doen we ook. Met de Voedselbank in Amersfoort en met verschillende kerken die voedselpakketten verstrekken. Zij geven mensen een verwijsbrief voor de Dierenvoedselbank mee, zodat mensen zich bij ons kunnen aanmelden. Wij zitten nu op een gratis locatie van woningbouwvereniging de Alliantie, met een klein keukentje, toilet, stromend, warm water en zelfs wifi. Meer heeft een mens niet nodig, toch? De mensen die bij ons langskomen voor dierenvoeding kunnen hier even opwarmen met koffie en thee. Dat is vooral in de winter fijn.’ 

Hoe vaak komen de mensen bij jullie langs?

Monique: ‘Eén keer per maand. Dan krijgen ze een pakket mee om hun dier mee te voeden, afhankelijk van hoeveel voer we hebben, natuurlijk. We stemmen zoveel mogelijk af op de grootte en behoefte van het dier. Soms komt er nog wel eens een klacht binnen, dat het voer binnen twee weken op was. Maar dat is niet mijn probleem. Wij willen je best helpen, maar jouw dier is nog altijd jouw verantwoordelijkheid. Het is oppassen met mensen die misbruik maken van de situatie en je hebt altijd mensen erbij zitten die nooit tevreden zijn. Maar we trekken wel ergens een grens. Je kunt niet zomaar een huisdier nemen, omdat het voer gratis is. Kat gevonden op straat? Zielig, maar dan kunnen wij je niet helpen. De voorwaarde is dat je al een huisdier hebt, voordat je bij ons aanklopt.’ 

Hoe hebben jullie elkaar eigenlijk leren kennen? 

Jörgen: ‘We kennen elkaar al 25 jaar. We zijn altijd goede vrienden geweest, tot we allebei een relatie kregen en elkaar een beetje uit het oog verloren. Toen we allebei weer vrijgezel waren zochten we elkaar weer op. Nu hebben we ruim vier jaar een relatie, zijn we tweeënhalf jaar geleden getrouwd en hebben we een zoontje van ruim vijftien maanden.’ 

Een vaste baan én een kind. Hoe houd je dat vol? 

Jörgen: ‘Dat hakt er best wel in, inderdaad. Monique werkt drie dagen in de week bij de Tickets & Servicebalie van de NS en ik ben haar collega – ik werk als hoofdconducteur. Mijn werkdagen zijn heel onregelmatig: het wisselt van 32 tot 40 uur per week. Ook heb ik geen vaste werktijden. Als ik een keer om 14.00 uur klaar ben kom ik daarna naar huis om Monique te helpen bij de Dierenvoedselbank. Of ik begin daar en rijd later op de middag naar mijn werk. Soms is dat best vermoeiend.’ 

Vind je dat iedereen in zijn leven wel eens een keer vrijwilligerswerk moet doen?

Monique: ‘Ja. Is het niet om een ander te helpen, dan wel omdat het goed en leerzaam is. Mensen hebben te weinig voor een ander over. Waarom verplicht je niet iedereen een x-aantal uur per jaar vrijwilligerswerk te doen? Dat moet vanuit de overheid beter worden geregeld. De onkostenvergoeding die wij voor onze vrijwilligers betalen, komt meestal uit onze eigen zak. Er zijn zoveel vrijwilligers die ondergewaardeerd worden. Ik denk echt dat als er meer waardering komt mensen sneller geneigd zijn vrijwilligerswerk te doen.’ 

Jörgen: ‘Je ziet als vrijwilliger de onderkant van de samenleving. Je ziet en hoort dat het leven anders kán lopen; momenten dat het niet gaat zoals je wil. Werken met mensen die dit meemaken, verrijkt je leven. Ik heb niets meer dan respect voor diegenen die ondanks alles positief blijven en er het beste van willen maken.’ 

Credit: © Jerome de Lint.